-WELCOME.- BON JOUR-ΚΑΛΩΣΟΡΙΣΑΤΕ.MARHABA

Η ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΑΥΤΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΦΙΛΟΔΟΞΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΓΡΑΨΕΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ
ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΟΥ,ΓΕΝΝΗΘΗΚΑΝ,ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΚΑΝ,EZΗΣΑΝ
ΣΤΗΝ ΦΙΛΟΞΕΝΗ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓHΜΕΝΗ ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΝΕΙΛΟΥ
ΕΙΔΙΚΑ ΣΤΟ ΠΟΡΤ-ΣΑΙΔ,ΠΟΡΤ-ΦΟΥΑΝΤ,ΚΑΝΤΑΡΑ

Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2009

ΥΓΚΛΙΣΗ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΦΑΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΑΦΡΙΚΗΣ

Την Τρίτη 6η Οκτωβρίου ε.ε. συνεδριάζει η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής, υπό την Προεδρία της Α.Θ.Μακαριότητος του Πάπα και Πατριάρχου Θεοδώρου Β’ και πάσης Αφρικής, υπό την Προεδρία της Α.Θ.Μακαριότητος του Πάπα και Πατριάρχου Θεοδώρου Β’. Στις εργασίες της Συνόδου θα συμμετέχουν οι Σεβ.Μητροπολίτες και οι Θεοφιλ.Επαρχιούχοι Επίσκοποι της Αφρικής (24 Αρχειερείς). Η Ιερά Σύνοδος θα συνεδριάσει επί τρεις (3) συνεχείς ημέρες και θα ασχοληθεί με τα πάσης φύσεως ποιμαντικά, διοικητικά, ιεραποστολικά και τρέχοντα ζητήματα της επικαιρότητος, τα οποία απασχολούν σήμερα την Αλεξανδρινή Εκκλησία. Την Ιερά Σύνοδο του Δευτερόθρονου Πατριαρχείου Αλεξανδρείας αποτελούν οι Σεβ.Μητροπολίτες: 1. O Γέρων Μεμφιδος κ.Παύλος2. Ο Γέρων Λεοντοπόλεως κ. Διονύσιο3. Ο Γέρων Αξώμης κ. Πέτρος 4. Ο Κένυας κ. Μακάρι 5. Ο Καμπάλας κ. Ιωνάς 6. Ο Ιωαννουπόλεως κ. Σεραφείμ7. Ο Νιγηρίας κ. Αλέξανδρος 8. Ο Τριπόλεως κ. Θεοφύλακτος 9. Ο Καλής Ελπίδος κ. Σέργιος 10.Ο Καρθαγένης κ. Αλέξιος1.Ο Μουάνζας κ. Ιερώνυμος 12.Ο Πηλουσίου κ. Καλλίνικος 13.Ο Πτολεμαϊδος κ. Προτέριος 14.Ο Ζιμπάμπουε κ. Γεώργιος 15.Ο Ερμουπόλεως κ. Νικόλαος 16.Ο Ειρηνουπόλεως κ. Δημήτριος 17.Ο Κεντρώας Αφρικής κ. Ιγνάτιος 18.Ο Χαρτούμ κ. Εμμανουήλ 19.Ο Καμερούν και οι Θεοφιλ.Επαρχιούχοι Επίσκοποι:1. Ο Ζάμπιας κ. Ιωακείμ . Ο Γκάνας κ. Δαμασκηνός 3. Ο Μαδαγασκάρης κ. Ιγνάτιος 4. Ο Κολουέζι κ.Μελέτιος5. Ο Μοζαμβίκης κ.Θεόδωρος

Ιστορική αναδρομή.

Ο Απόστολος και Ευαγγελιστής Μάρκος ίδρυσε την Εκκλησία Αλεξανδρείας στην Αφρικανική γη (Αίγυπτος, +42 μ.Χ.). Το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας, του οποίου η εκκλησιαστική δικαιοδοσία εκτείνεται στίς 53 αχανείς χώρες της Αφρικανικής Ηπείρου, κηρύττει τον λόγο του Ευαγγελίου και κρατεί άσβεστη τη λυχνία της Ορθόδοξης πίστης επί αιώνες τώρα. Το ποίμνιο του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας αριθμεί σήμερα περισσότερους από 2.000.000 Ορθοδόξους Χριστιανούς (Έλληνες/Κύπριοι, Ρώσοι, Βούλγαροι, Ρουμάνοι, Σέρβοι, Πολωνοί, ντόπιοι Ιθαγενείς, Αφρικανοί και Χριστιανοί πολλών άλλων εθνικοτήτων). Όλες οι Θρησκευτικές Κοινότητες-Ενορίες των διαφορετικών εθνοτήτων, υπάγονται διοικητικά καί πνευματικά στις κατά τόπους Ιερές Μητροπόλεις και Επισκοπές, και κατ’επέκτασιν στο Ιερό Κέντρο της Αλεξανδρείας, όπου έχουν και την τελική τους αναφορά και εκκλησιαστική εξάρτηση.

Η σύγχρονη παρουσία του Πατριαρχείου

Σήμερα, σε όλες σχεδόν τις Ιερές Μητροπόλεις και τις Επισκοπές της Αφρικής οργανώνονται και λειτουργούν κατηχητικές και ιερατικές σχολές, επιμορφωτικά σεμινάρια υποψηφίων Κληρικών, οργανωμένα Ιεραποστολικά Κέντρα, νοσοκομεία, ιατρεία, πολυκλινικές, φαρμακεία, σχολεία και παιδικοί σταθμοί, γηροκομεία και ορφανοτροφεία, μονάδες εντατικής παρακολουθήσεως ασθενών, συσσίτια αγάπης, και πρόσφατα σε κάποιες χώρες δόθηκε η αδεια της δημιουργίας και λειτουργίας ανωτέρων-πανεπιστημιακών σχολών υπό την ευθύνη κι επίβλεψη των Μητροπολιτών και των Επισκόπων. Οι τρεις Ανώτερες Εκκλησιαστικές Ακαδημίες που λειτουργούν στην Αλεξάνδρεια («Αθανάσιος ο Μέγας», επανίδρυση της Πατριαρχικής Σχολής Αλεξανδρείας μετά από πολλούς αιώνες με την επίσημη αναγνώριση και άδεια του Αιγυπτιακού Κράτους), στην Κένυα (Ναϊρόμπι, «Μακάριος ο Γ’») και στην Κινσάσα (Κεντρική Αφρική) εκπαιδεύουν Αφρικανούς σπουδαστές, μελλοντικά στελέχη του ανθρωπιστικού κι εκκλησιαστικού έργου της Ιεραποστολής. Σε πολλές χώρες τελευταία επεκτείνεται η διάδοση της Ορθοδοξίας με την συντονισμένη και πλούσια δράση των Αρχιερέων του Θρόνου (Νήσοι Σεϋχέλλες, Βόρεια Τανζανία, Κέηπ Τάουν, Κεντρική Αφρική, Γκάνα, Μποτσουάνα, Ρουάντα, Μπουρούντι, Σιέρρα Λεόνε, Ακτή Ελεφαντοστού, Μοζαμβίκη, Τσαντ, Λιβύη, Μαρόκο, Τυνησία, Σουδάν κ.α. και γίνεται προσέγγιση πολλών παραδοσιακών Αφρικανικών Φυλών (π.χ. η πολεμική φυλή των Μασάϊ, όπου πρόσφατα χειροτονήθηκαν κληρικοί οι οποίοι ανήκουν σ΄αυτή την αρχαία πολεμική Φυλή, ενώ άλλοι Μασάϊ ήδη σπουδάζουν σε Ιερατικές Σχολές). Οι εκατοντάδες Κληρικοί του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, Έλληνες, Κύπριοι, γηγενείς και αλλοδαποί, διακονούν αδιάκοπα το έργο της Ιεραποστολής υπό την άριστα οργανωμένη και συντονισμένη καθοδήγηση των τοπικών Ιεραρχών και κυρίως την προσωπική επίβλεψη της Α.Θ. Μακαριότητος του Πάπα και Πατριάρχου κ.κ. Θεόδωρου Β’, ο οποίος καθημερινά επικοινωνεί με τις εκκλησιαστικές Επαρχίες του Θρόνου και ενημερώνεται. Κέντρο του ενδιαφέροντος της Α.Θ.Μ. η δημιουργία ειδικών Νοσηλευτηρίων και Ιδρυμάτων (Μαδαγασκάρη, Τανζανία, Νότιος Αφρική) για τα ορφανά κι εμπερίστατα παιδιά, τα εκατοντάδες εγκαταλελειμμένα νεογέννητα ακόμη και σε κάδους απορριμμάτων και η καταπολέμηση των ασθενειών, της πείνας και της δίψας (γι’ αυτό και η μεγάλη προσπάθεια για την διάνυξη πηγαδιών καθαρού πόσιμου νερού) αλλά και της παροχής βασικής παιδείας των λαών, μαθήματα γεωπονίας, τρόποι καλλιέργειας της γης κ.α.
Αναρτήθηκε από στις
Ετικέτες

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

SONGS THAT TRAVEL YOU IN OLD MEMORIES (CASINO PALACE,CABANO)

center>


MusicPlaylistRingtones
Create a playlist at MixPod.com

Egypt 1956 War Relations between Nasser and the West reached a crisis over plans to finance the Aswan High Dam. Construction of the dam was one of the earliest decisions of the Free Officers. It would increase both electrical generating power and irrigated land area. It would serve industry and agriculture and symbolize the new Egypt. The United States agreed to give Egypt an unconditional loan of US$56 million, and Britain agreed to lend Egypt US$14. The British loan was contingent on the American loan. The World Bank also agreed to lend Egypt an additional US$200 million. The World Bank loan stipulated that Egypt's budget be supervised by World Bank officials. To Nasser these conditions were insulting and were reminiscent of Europe's control over Egypt's finances in the 1870s. While Nasser admitted to doubts about the West's sincerity, the United States became incensed over Egypt's decision to recognize communist China. Meanwhile, the Soviet Union was offering aid to Egypt in several forms, including a loan to finance the Aswan High Dam. Then, on July 19, the United States withdrew its loan offer, and Britain and the World Bank followed suit. Nasser was returning to Cairo from a meeting with President Tito and Prime Minister Nehru when he heard the news. He was furious and decided to retaliate with an action that shocked the West and made him the hero of the Arabs. On July 26, 1956, the fourth anniversary of King Faruk's exile, Nasser appeared in Muhammad Ali Square in Alexandria where twenty months earlier an assassin had attempted to kill him. An immense crowd gathered, and he began a three-hour speech from a few notes jotted on the back of an envelope. When Nasser said the code word, "de Lesseps," it was the signal for engineer Mahmud Yunis to begin the takeover of the Suez Canal. The canal's owner was the Suez Canal Company, an international company with headquarters in Paris. Anthony Eden, then British prime minister, called the nationalization of the canal "theft," and United States secretary of state Dulles said Nasser would have to be made to "disgorge" it. The French and British depended heavily on the canal for transporting oil supplies, and they felt that Nasser had become a threat to their remaining interests in the Middle East and Africa. Eden wanted to launch a military action immediately but was informed that Britain was not in a position to do so. Both France and Britain froze Egyptian assets in their countries and increased their military preparedness in the eastern Mediterranean. Egypt promised to compensate the stockholders of the Suez Canal Company and to guarantee right of access to all ships, so it was difficult for the French and British to rally international support to regain the canal by force. The Soviet Union, its East European allies, and Third World countries generally supported Egypt. The United States moved farther away from Britain and stated that while it opposed the nationalization of the canal, it was against the use of force. What followed was the invasion of Egypt by Britain, France, and Israel, an action known as the Tripartite Invasion or the 1956 War. Whereas the truth about the invasion eventually became known, at the time the Conservative government in London denied that it used Israel as an excuse for attacking Egypt. Eden, who had an intense personal dislike for Nasser, concealed the cooperation with Israel from his colleagues, British diplomats, and the United States. The plan, which was supposed to enable Britain and France to gain physical control of the canal, called for Israel to attack across the Sinai Desert. When Israel neared the canal, Britain and France would issue an ultimatum for an Egyptian and Israeli withdrawal from both sides of the canal. An Anglo-French force would then occupy the canal to prevent further fighting and to keep it open to shipping. Israeli prime minister David Ben-Gurion agreed to the plan but informed Britain that Israel would not attack unless Britain and France first destroyed the Egyptian air force. On October 28, Israeli troops crossed the frontier into the Sinai Peninsula (also seen as Sinai), allegedly to destroy the bases of Egyptian commandos. The first sign of collusion between Israel and Britain and France came on the same day when the Anglo-French ultimatum was handed to Egypt and Israel before Israel had even reached the canal. British bombing destroyed the Egyptian air force, and British and French paratroopers were dropped over Port Said and Port Fuad. The Egyptians put up fierce resistance. Ships were sunk in the canal to prevent transit. In the battle for Port Said, about 2,700 Egyptian civilians and soldiers were killed or wounded. Although it was invaded and occupied for a time, Egypt can claim to have emerged the victor. There was almost universal condemnation of the Tripartite Invasion. The Soviet Union threatened Britain and France with a rocket attack if they did not withdraw. The United States, angered because it had not been informed by its allies of the invasion, realized it could not allow the Soviet Union to appear as the champion of the Third World against Western imperialism. Thus, the United States put pressure on the British and French to withdraw. Faced with almost total opposition to the invasion, the anger of the United States, and the threat of the collapse of the pound sterling, the British agreed to withdraw. Severely condemned, Britain and France accepted a cease-fire on November 6, as their troops were poised to advance the length of the canal. The final evacuation took place on December 22. Israel, which occupied all of Sinai, was reluctant to withdraw. President Dwight D. Eisenhower of the United States placed great pressure on Israel to give up all its territorial acquisitions and even threatened sanctions. The Israelis did withdraw from Sinai, but they carried out a scorched earth policy, destroying roads, railroads, and military installations as they went. A United Nations Emergency Force (UNEF) was established and began arriving in Egypt on November 21. The troops were stationed on the Egyptian side of the Egyptian-Israeli border as well as along the eastern coast of Sinai. Israel refused to allow UN troops on its territory. The UN troops were stationed on the Gulf of Aqaba to ensure the free passage of Israeli shipping to Elat. The troops remained in Egypt until 1967, when their removal contributed to the outbreak of the June 1967 War. Egypt reopened the canal to shipping in April and ran it smoothly. It was open to all ships except those of Israel, and it remained open until the June 1967 War (Arab-Israeli war, also known as the Six-Day War). Diplomatic relations between Egypt and Britain were not restored until 1969. Nasser had won a significant victory. The immediate effect was that Britain and France were finally out of Egypt. Nasser went on to nationalize all other British and French assets in Egypt. The Egyptians now had full control of the canal and its revenues. The Suez crisis also made Nasser the hero of the Arab world, a man who had stood up to Western imperialism and had prevailed.