-WELCOME.- BON JOUR-ΚΑΛΩΣΟΡΙΣΑΤΕ.MARHABA

Η ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΑΥΤΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΦΙΛΟΔΟΞΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΓΡΑΨΕΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ
ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΟΥ,ΓΕΝΝΗΘΗΚΑΝ,ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΚΑΝ,EZΗΣΑΝ
ΣΤΗΝ ΦΙΛΟΞΕΝΗ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓHΜΕΝΗ ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΝΕΙΛΟΥ
ΕΙΔΙΚΑ ΣΤΟ ΠΟΡΤ-ΣΑΙΔ,ΠΟΡΤ-ΦΟΥΑΝΤ,ΚΑΝΤΑΡΑ

Κυριακή 8 Ιουνίου 2008

ΣΥΝΤΟΜΗ ΙΣΤΟΡΙΑ



Η εγκατάσταση Ελλήνων στην Αίγυπτο, πριν από το 19ο αιώνα, ήταν μεμονωμένη. Όμως, η άσχημη οικονομική κατάσταση που επικρατούσε στην Ελλάδα τις πρώτες δεκαετίες του 19ου αιώνα, τότε που η χώρα μας έκανε τα πρώτα της βήματα ως ανεξάρτητο κράτος, ύστερα από τη νικηφόρα επανάσταση του 1821, έκανε μεγάλο αριθμό Ελλήνων να εγκατασταθούν στην Αίγυπτο. Και στην επιλογή τους αυτή, φαίνεται ότι βοήθησαν και τα ευεργετικά μέτρα που είχε λάβει ο για μία τεσσαρακονταετία διοικητής της Αιγύπτου, Μωχάμετ Άλι, προσπαθώντας να ενθαρρύνει την εγκατάσταση ξένων εμπόρων.
Ο Μωχάμετ Άλι, τουρκαλβανός από την Καβάλα, διοίκησε την Αίγυπτο από το 1805 ως το 1848 και κατά την περίοδο που άρχισαν να εγκαθίστανται ομαδικά οι Έλληνες στην επικράτειά του, είχε αρχίσει μία διαδικασία ανεξαρτητοποίησης της Αιγύπτου από τον Σουλτάνο.Και στο πλαίσιο αυτό, δεν εμπόδισε τις δραστηριότητες των Αιγυπτιωτών Ελλήνων προς υποστήριξη του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της Ελλάδος. Έτσι, σύμφωνα με ορισμένες πηγές, όταν το Μάϊο του 1820 έφτασε στην Αίγυπτο ο αξιωματικός της Φιλικής Εταιρείας, Αντώνιος Πελοπίδας, για να μυήσει και να οργανώσει τους Έλληνες της Αιγύπτου, ο Μωχάμετ Άλι, παρ΄ ότι πληροφορήθηκε το σκοπό της επίσκεψής του, δεν εμπόδισε το έργο του.Υπάρχει και μία άλλη παράμετρος που εξηγεί την ελληνική μετανάστευση στην Αίγυπτο. Σύμφωνα με τον καθηγητή Ευθ. Σουλογιάννη, μετά την πτώση του Μεσολογγίου και την κατοχή της Πελοποννήσου από αιγυπτιακά στρατεύματα, περίπου 12.000 γυναικόπαιδα, αλλά και αρκετοί άνδρες, πουλήθηκαν σε παζάρια της Αιγύπτου και της Μέσης Ανατολής. «Οι δούλοι αυτοί, είτε εξαφανίστηκαν, είτε αποτέλεσαν τον πυρήνα για την ανάπτυξη τω ν ελληνικών παροικιών της Αιγύπτου τον 19ο αιώνα».
Την περίοδο 1830-1881, οπότε σημειώνεται το πρώτο κύμα μαζικής μετανάστευσης Ελλήνων στην Αίγυπτο, αρχίζει και η οργάνωση του ελληνισμού της Αιγύπτου σε συλλόγους και κοινότητες. Γρήγορα δημιουργήθηκαν σχολεία, εκκλησίες και νοσοκομεία.
Εκεί που διέπρεψαν οι συμπατριώτες μας στην Αίγυπτο, ήταν οι τομείς του εμπορίου, της γεωργίας, της βιομηχανίας και των τραπεζών. Έμειναν στην ιστορία αρκετές ελληνικές οικογένειες που διέπρεψαν στην Αίγυπτο, όπως των αδελφών Τοσίτσα, Μπενάκη, Στουρνάρα, Ζιζίνια, Αβέρωφ, Τσανακλή, Ντ΄ Αναστάση, Καζούλη, Ζερβουδάκη κ.α. Με προσπάθειες της οικογένειας Τοσίτσα, που είχε την επιστασία των εμπορικών σχέσεων μεταξύ Ελλάδος και Αιγύπτου, λειτούργησε το πρώτο ελληνικό προξενείο στην Αλεξάνδρεια και στη συνέχεια στο Κάϊρο, στο Πορτ-Σάϊντ, τη Μανσούρα κ.α.
Σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις, το 80% της αιγυπτιακής οικονομικής ζωής, κινούνταν από Έλληνες. Οι οποίοι ασχολήθηκαν ιδιαίτερα με τη βιομηχανία του βάμβακος, όπως οι Ράλλης, Βασιλόπουλος, Μπενάκης, Κάρταλης, Ζεμπίνης, Ροδοκανάκης, Πελαβάκης κ.α. Το ίδιο συνέβη στη βαμβακοκαλλιέργεια, στην αμπελουργία, στην παραγωγή και εμπορία καπνού, στη βιομηχανία οινοπνευματωδών, το καπνεμπόριο κ.α.Τέλος, πρέπει να αναφερθεί ότι η πρώτη Τράπεζα στην Αίγυπτο, ήταν αυτή που δημιούργησε η οικογένεια Συναδινού με την επωνυμία «Αγγλο-Αιγυπτιακή Τράπεζα», ενώ από Έλληνες δημιουργήθηκαν και η «Τράπεζα της Αλεξανδρείας» καθώς και η «Γενική Τράπεζα της Αλεξάνδρειας». Είναι γνωστή, εξάλλου, η πνευματική ακμαιότητα του ελληνισμού της Αιγύπτου εκείνη την περίοδο, η σημαντική πνευματική και καλλιτεχνική δημιουργία. Πολλά θέατρα και κινηματογράφοι ήταν ελληνικά, ενώ το 1860 εκδόθηκε και το πρώτο περιοδικό έντυπο στα ελληνικά, για να ακολουθήσουν αμέσως μετά πολλά περιοδικά, όπως τα «Γράμματα» και η «Νέα Ζωή».
Η πνευματική ζωή των Αιγυπτιωτών Ελλήνων, καταύγαζε και την μητροπολιτική Ελλάδα, με κορυφαίο το μεγάλο της τέκνο, τον Κωνσταντίνο Καβάφη, ενώ υπήρξαν και πολλοί άλλοι διανοούμενοι, όπως ο πεζογράφος Νίκος Νικολαίδης, ο Στρατής Τσίρκας, ο Τίμος Μαλάνος, ο Πέτρος Μάγνης, η Μαρία Ιορδανίδου. Επίσης, καλλιτεχνικοί δημιουργοί, όπως οι ζωγράφοι Κ. Παρθένης και Δ. Λίτσας, οι γλύπτες Α. Λαζαρίδης και Θ. Θωμόπουλος και στο χώρο της μουσικής οι Τζίνα Μπαχάουερ, ο Μάνος Λοίζος και ο Γιάννης Χρήστου.
Η παρακμή της ισχυρής μέχρι τότε παρουσίας του ελληνισμού της Αιγύπτου, ήρθε με την επανάσταση του 1952, όταν η κυβέρνηση Νάσερ, εθνικοποίησε τη βιομηχανία βάμβακος, γεγονός που οδήγησε πρώτους τους μεγάλους Έλληνες επιχειρηματίες να εγκαταλείψουν την Αίγυπτο. Η επέκταση των εθνικοποιήσεων και σε άλλους κλάδους της οικονομίας, αλλά και η έκρυθμη κατάσταση που δημιουργήθηκε σε ολόκληρο τον αραβικό κόσμο, μετά την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, κορύφωσε τη φυγή του αιγυπτιώτη ελληνισμού.
Στο διάστημα 1957-1962, το 70% των Αιγυπτιωτών Ελλήνων, εγκατέλειψαν τη χώρα. Από αυτούς, 50.000 κατευθύνθηκαν προς την Ελλάδα και άλλες 50.000 περίπου προς τη Νότια Αφρική και άλλες χώρες της Αφρικής. Παρέμειναν τότε περίπου 20.000 άτομα, για να μείνουν τελικά τα τελευταία χρόνια περίπου 2.000 Έλληνες.Στην Αίγυπτο, φαίνεται ότι γίνεται μια σοβαρή προσπάθεια να αναθερμανθούν οι «ιστορικοί δεσμοί» για να διερευνηθούν οι ελληνοαιγυπτιακές σχέσεις. Στο πλαίσιο αυτό, σημειώνεται και κάποια αναθέρμανση του ελληνικού στοιχείου στο μέλλον.
Και αρκετοί είναι αυτοί που εκτιμούν, ότι ο ελληνισμός της Αιγύπτου, κατ’ εξαίρεσιν, έχει μέλλον. Με το σκεπτικό που αναπτύσσεται σχετικά, η Αλεξάνδρεια εδώ είναι η πύλη της Αφρικής προς την Ευρώπη και είναι κοντά μας.Τα τελευταία χρόνια, έχουν γίνει από Έλληνες, εντός Αιγύπτου, αρκετές επενδύσεις σε διάφορους τομείς με σημαντικά αποτελέσματα και πολύ θετικές προοπτικές. Μεταξύ αυτών περιλαμβάνονται ο όμιλος Βαρδινογιάννη, ο οποίος επιχειρεί και γεωτρήσεις για πετρέλαιο και ο ιδιοκτήτης της Χαρτοποιίας Θράκης, κ. Ζερίτης. Η επιχείρηση του κ. Ζερίτη με την επωνυμία «Flora-Pyramis», έχει έντονη την παρουσία της στην αιγυπτιακή αγορά (παράγει χαρτομάνδηλα, χαρτιά κουζίνα ακόμη και χαρτί υγείας παρά τη θρησκευτική αντίληψη και νοοτροπία των Αιγυπτίων).
Αναρτήθηκε από στις

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

SONGS THAT TRAVEL YOU IN OLD MEMORIES (CASINO PALACE,CABANO)

center>


MusicPlaylistRingtones
Create a playlist at MixPod.com

Egypt 1956 War Relations between Nasser and the West reached a crisis over plans to finance the Aswan High Dam. Construction of the dam was one of the earliest decisions of the Free Officers. It would increase both electrical generating power and irrigated land area. It would serve industry and agriculture and symbolize the new Egypt. The United States agreed to give Egypt an unconditional loan of US$56 million, and Britain agreed to lend Egypt US$14. The British loan was contingent on the American loan. The World Bank also agreed to lend Egypt an additional US$200 million. The World Bank loan stipulated that Egypt's budget be supervised by World Bank officials. To Nasser these conditions were insulting and were reminiscent of Europe's control over Egypt's finances in the 1870s. While Nasser admitted to doubts about the West's sincerity, the United States became incensed over Egypt's decision to recognize communist China. Meanwhile, the Soviet Union was offering aid to Egypt in several forms, including a loan to finance the Aswan High Dam. Then, on July 19, the United States withdrew its loan offer, and Britain and the World Bank followed suit. Nasser was returning to Cairo from a meeting with President Tito and Prime Minister Nehru when he heard the news. He was furious and decided to retaliate with an action that shocked the West and made him the hero of the Arabs. On July 26, 1956, the fourth anniversary of King Faruk's exile, Nasser appeared in Muhammad Ali Square in Alexandria where twenty months earlier an assassin had attempted to kill him. An immense crowd gathered, and he began a three-hour speech from a few notes jotted on the back of an envelope. When Nasser said the code word, "de Lesseps," it was the signal for engineer Mahmud Yunis to begin the takeover of the Suez Canal. The canal's owner was the Suez Canal Company, an international company with headquarters in Paris. Anthony Eden, then British prime minister, called the nationalization of the canal "theft," and United States secretary of state Dulles said Nasser would have to be made to "disgorge" it. The French and British depended heavily on the canal for transporting oil supplies, and they felt that Nasser had become a threat to their remaining interests in the Middle East and Africa. Eden wanted to launch a military action immediately but was informed that Britain was not in a position to do so. Both France and Britain froze Egyptian assets in their countries and increased their military preparedness in the eastern Mediterranean. Egypt promised to compensate the stockholders of the Suez Canal Company and to guarantee right of access to all ships, so it was difficult for the French and British to rally international support to regain the canal by force. The Soviet Union, its East European allies, and Third World countries generally supported Egypt. The United States moved farther away from Britain and stated that while it opposed the nationalization of the canal, it was against the use of force. What followed was the invasion of Egypt by Britain, France, and Israel, an action known as the Tripartite Invasion or the 1956 War. Whereas the truth about the invasion eventually became known, at the time the Conservative government in London denied that it used Israel as an excuse for attacking Egypt. Eden, who had an intense personal dislike for Nasser, concealed the cooperation with Israel from his colleagues, British diplomats, and the United States. The plan, which was supposed to enable Britain and France to gain physical control of the canal, called for Israel to attack across the Sinai Desert. When Israel neared the canal, Britain and France would issue an ultimatum for an Egyptian and Israeli withdrawal from both sides of the canal. An Anglo-French force would then occupy the canal to prevent further fighting and to keep it open to shipping. Israeli prime minister David Ben-Gurion agreed to the plan but informed Britain that Israel would not attack unless Britain and France first destroyed the Egyptian air force. On October 28, Israeli troops crossed the frontier into the Sinai Peninsula (also seen as Sinai), allegedly to destroy the bases of Egyptian commandos. The first sign of collusion between Israel and Britain and France came on the same day when the Anglo-French ultimatum was handed to Egypt and Israel before Israel had even reached the canal. British bombing destroyed the Egyptian air force, and British and French paratroopers were dropped over Port Said and Port Fuad. The Egyptians put up fierce resistance. Ships were sunk in the canal to prevent transit. In the battle for Port Said, about 2,700 Egyptian civilians and soldiers were killed or wounded. Although it was invaded and occupied for a time, Egypt can claim to have emerged the victor. There was almost universal condemnation of the Tripartite Invasion. The Soviet Union threatened Britain and France with a rocket attack if they did not withdraw. The United States, angered because it had not been informed by its allies of the invasion, realized it could not allow the Soviet Union to appear as the champion of the Third World against Western imperialism. Thus, the United States put pressure on the British and French to withdraw. Faced with almost total opposition to the invasion, the anger of the United States, and the threat of the collapse of the pound sterling, the British agreed to withdraw. Severely condemned, Britain and France accepted a cease-fire on November 6, as their troops were poised to advance the length of the canal. The final evacuation took place on December 22. Israel, which occupied all of Sinai, was reluctant to withdraw. President Dwight D. Eisenhower of the United States placed great pressure on Israel to give up all its territorial acquisitions and even threatened sanctions. The Israelis did withdraw from Sinai, but they carried out a scorched earth policy, destroying roads, railroads, and military installations as they went. A United Nations Emergency Force (UNEF) was established and began arriving in Egypt on November 21. The troops were stationed on the Egyptian side of the Egyptian-Israeli border as well as along the eastern coast of Sinai. Israel refused to allow UN troops on its territory. The UN troops were stationed on the Gulf of Aqaba to ensure the free passage of Israeli shipping to Elat. The troops remained in Egypt until 1967, when their removal contributed to the outbreak of the June 1967 War. Egypt reopened the canal to shipping in April and ran it smoothly. It was open to all ships except those of Israel, and it remained open until the June 1967 War (Arab-Israeli war, also known as the Six-Day War). Diplomatic relations between Egypt and Britain were not restored until 1969. Nasser had won a significant victory. The immediate effect was that Britain and France were finally out of Egypt. Nasser went on to nationalize all other British and French assets in Egypt. The Egyptians now had full control of the canal and its revenues. The Suez crisis also made Nasser the hero of the Arab world, a man who had stood up to Western imperialism and had prevailed.